2008'in en güzel şeylerinden biri Adele. Tombul, hüzünlü, utangaç, 88 doğumlu genç bir İngiliz ablamız. Soul sevmem, R&B de sevmem ama Adele'nin 19 albümündeki iki şarkının, Tired ve Chasing Pavements'ın hastasıyım.

Sade'nin bile sesine kıl olan ben, çok uzun bir fasıladan sonra bir soul gırtlağına kapıldım gittim.

Amy Winehouse ve Katie Melua'nın da mezun olduğu BRIT okulunun 2006 mezunlarından, kendileri. 2008 Brit ödüllerinde "eleştirmenlerin tercihi" ödülünü aldı.

Bunun sadece bir başlangıç olduğu kanaatindeyim.

Medya gazına gelmiş olmayasınız?

Rock'ta liste garantili sound arayanların yolu bir şekilde Duran Duran'dan geçiyor. Arctic Monkeys'in en önde gittiği yolda gaza basanlardan biri We Are Scientists.

Duran Duran mirası berbat, pespaye, sentetik, ucuz bir sound. Ama tutuyor.

Kanadalı arkadaşların Neon Bible'ı, 2007 mamulü rock albümlerinin en krallarından biri. Böyle dedim lakin, sabah Arcade Fire'ı dinlerken, elektro gitarın cazırdamadığı bu albüme "rock" demenin ne kadar hakkaniyetli olacağı sorusunu soruyordum kendime.

Arcade Fire, soğuk, melankolik bir sonbahar akşamı şu mna koduğumun dünyasında tek başına yürüyüp, seni kapının önüne koyan sevgilini düşünürkenki anın müziğini yapıyor.

Rivayet o ki, bu müzik Joy Division'dan etkilenmişmiş. 20 yıldır bunu duyarım, "Joy Division'dan etkilendi", "Bak bu da Joy Division'dan etkilendi" şeklinde. Arcade Fire'da, Joy Division etkisi olsa olsa, suyunun suyu olur.

Uzatmayayım, Montrealli kardeşlerimin Neon İnciline hasta oldum ben.